Zaman zaman çocukluğumuza dönüp baktığımızda annemizin ya da babamızın bize yaptıklarını ya da yapmadıklarını düşünüp hayal kırıklığı, öfke, incinmişlik duygularını hissedebiliriz.
‘Tıpkı durmadan aynı labirentte gezinen fareler gibi birçok insan anne-babasının olanları nasıl hayal kırıklığına uğrattıkları ve hayatlarını perişan ettiklerine dair eski hikayeleri tekrar tekrar düşünerek yıllarını harcarlar.’
❗️Bir çocuk olarak ebeveyninizi ulaşılamaz, bencil, size değer vermeyen biri olarak görmüş olabilirsiniz.
❗️ Bir çocuk olarak ona karşı gösterdiğiniz bütün iyi niyet ve sevginin karşılığını alamadığınızı düşünüp onu suçlamış olabilirsiniz.
❗️Bir çocuk olarak ebeveyninize karşı duyduğunuz öfkenin çözümünü yetişkin halinizde onunla iletişimi kesmiş, bağlarınızı koparmayı seçerek bulmuş olabilirsiniz.
Her ne olursa olsun çocuktunuz ve hem fiziksel hem de duygusal olarak karşılanmayı bekleyen ihtiyaçlarınız vardı. Ancak bu noktada suçladığınız, affedemediğiniz, çocukluğunuzda yeterli sevgiyi vermediğini ve sizi yeterince sarmadığını düşündüğünüz ebeveyninize karşı öfkeli olma hissini devam ettirmek rahatsızlıktan başka birşey vermeyecektir. O öfke havuzunda çırpınmak yerine bu sefer ebeveyninize ne olduğunu, onun neler hissettiğini mümkünse sormaya, değilse düşünmeye ne dersiniz? Belki de ebeveyniniz de kendi anne babasından o beklediği sevgiyi, ilgiyi göremedi. İlgi göstermenin ne olduğunu öğrenemedi. Ebeveyniniz hiç öğrenemediği o eksikliği, bilmediği bir şeyi size nasıl verebilirdi ki?
Psk. Duygu Çankaya ÇADIRCIOĞLU
